Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 09-10-2018 r. – 0115-KDIT2-2.4011.336.2018.1.HD

Podatek a świadczenie pracy za granicą przez cudzoziemca. Obowiązki płatnika w związku zawartą umową o świadczenie pracy w formie telepracy przez pracownika będącego rezydentem podatkowym w Republice Czeskiej

UZASADNIENIE

W dniu 10 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku zawartą umową o świadczenie pracy w formie telepracy przez pracownika będącego rezydentem podatkowym w Republice Czeskiej.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.
Wnioskodawca – Spółka ma siedzibę w Polsce. Ponadto prowadzi działalność gospodarczą w punktach przyjmowania zakładów wzajemnych zlokalizowanych na terenie całego kraju. Spółka jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Spółka zamierza zawrzeć stosunek pracy (na podstawie umowy o pracę) z osobą posiadającą obywatelstwo czeskie i będącą rezydentem podatkowym w Czechach (dalej zw.: „Pracownik”). Świadczona praca przez Pracownika wykonywana będzie w formie telepracy w wymiarze 1/8 etatu na rzecz Spółki. Miejscem wykonywania pracy będą Czechy (miejscowość, w której Pracownik ma miejsce pracy oraz zamieszkania). Rezultaty pracy będą przekazywane Polskiej Spółce w formie elektronicznej za pomocą poczty e-mail lub telefonicznie.

Z wiedzy Spółki wynika, że Pracownik będzie także cały czas zatrudniony na podstawie umowy o pracę w Czechach u czeskiego pracodawcy (dalej zw.: „Czeski Pracodawca”), na rzecz którego będzie świadczył pracę w miejscu prowadzenia działalności przez Czeskiego Pracodawcę, tj. w Czechach.

Pracownik, przed zatrudnieniem u Wnioskodawcy, uzyska zgodę od Czeskiego Pracodawcy na podjęcie pracy w wymiarze 1/8 etatu w Polskiej Spółce. Praca wykonywana na rzecz Wnioskodawcy będzie co do zasady tożsama z pracą wykonywaną (także na podstawie umowy o pracę) na rzecz czeskiego pracodawcy.

Miejsce faktycznego zamieszkania Pracownika będzie znajdować się w Czechach. Pracownik zamierza na stałe pozostawać w Czechach.

Jak wskazano powyżej Pracownik jest rezydentem podatkowym w Czechach. Oprócz dochodów z tytułu wykonywania w przyszłości telepracy na rzecz Wnioskodawcy Pracownik nie będzie uzyskiwał żadnych innych dochodów w Polsce.

W umowie o pracę z Pracownikiem jako miejsce pracy wskazane zostanie jego miejsce zamieszkania w Czechach.

Praca wykonywana będzie w formie telepracy z miejsca zamieszkania Pracownika. Pracownik Wnioskodawcy będzie przebywał w Czechach powyżej 183 dni w roku podatkowym. Centrum interesów osobistych i gospodarczych pracownika, rozumiane jako ośrodek interesów życiowych, znajduje się w Czechach.

W związku z zawartą umową o pracę Pracownik Spółki nie będzie w ogóle przebywał w Polsce. Charakter świadczonej przez Pracownika pracy nie będzie wymagał jego osobistej obecności w siedzibie Spółki, ani też w ogóle w Polsce. Wyniki pracy przekazywane będą polskiemu pracodawcy – jak wskazano powyżej – drogą elektroniczną.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w związku z zawartą umową o pracę świadczoną w formie telepracy, w oparciu o art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Spółka jako pracodawca będzie obowiązana do spełnienia obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, tj. obowiązków polegających na obliczeniu i pobraniu od pracownika zaliczki na podatek dochodowy i wpłaceniu jej we właściwym terminie właściwemu organowi podatkowemu od przychodów uzyskiwanych przez pracownika ze stosunku pracy?
2. Czy na Spółce będą ciążyły obowiązki informacyjne z tytułu wypłacanego wynagrodzenia należnego ze stosunku pracy dla pracownika wykonującego swoje obowiązki w formie telepracy z terytorium Republiki Czeskiej, tj. czy Spółka będzie obowiązana do sporządzenia informacji PIT-11 lub IFT-1/IFT-1R?

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania pierwszego – w przypadku pracownika, który ma miejsce zamieszkania na terenie Czech i tam świadczy pracę na rzecz Spółki z siedzibą w Polsce, w Polsce nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym Spółka jako pracodawca nie będzie obowiązana do spełnienia obowiązków płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, tj. obowiązków polegających na obliczeniu i pobraniu od pracownika zaliczki na podatek dochodowy i wpłaceniu jej we właściwym terminie organowi podatkowemu od przychodów uzyskiwanych przez pracownika ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Jeżeli natomiast osoby fizyczne nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy) – art. 3 ust. 2a ww. ustawy.

Ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu podlegają osoby, które nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych znajduje się definicja osoby mającej miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem, w przypadku gdy dana osoba nie spełnia wymogów tej definicji, będzie uznana za osobę niemającą miejsca zamieszkania w Polsce.

Powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Zgodnie zaś z treścią art. 14 ust. 1 zdanie pierwsze umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzonej w Warszawie dnia 13 września 2011 r. z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17 i 18, wynagrodzenia, pensje oraz inne podobne świadczenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie.

W przedstawionym stanie faktycznym Pracownik posiada miejsce zamieszkania w Czechach, pracę będzie świadczył dla Spółki zdalnie z miejsca zamieszkania (w formie telepracy). To znaczy, że będzie wykonywał swoją pracę na rzecz Spółki na terenie Czech, a jej efekty przekaże zdalnie do pracodawcy, zatem jest to przychód uzyskany poza granicami Polski przez nierezydenta. Miejscem wykonywania pracy przez Pracownika jest jego miejsce zamieszkania.

Mając na uwadze powyższe, w przypadku pracownika, który ma miejsce zamieszkania na terenie Czech i tam świadczy pracę na rzecz Spółki z siedzibą w Polsce, nie powstaje w Polsce obowiązek podatkowy. Spółka nie będzie zobowiązana do pobierania zaliczek na podatek dochodowy od wypłaconego wynagrodzenia Pracownikowi.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania drugiego – zgodnie z przepisem art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Jak wykazano w stanowisku odnoszącym się do pytania nr 1 – w przypadku pracownika, który ma miejsce zamieszkania na terenie Czech i tam świadczy pracę na rzecz Pracodawcy z siedzibą w Polsce, w Polsce nie powstanie obowiązek podatkowy. Dochody osiągane przez Pracownika będą bowiem, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz postanowieniami umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobieganiu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, wyłączone od opodatkowania podatkiem dochodowym w Polsce. Tym samym obowiązki informacyjne wynikające z przywołanego art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie obejmą Pracodawcy.

W związku z powyższym Pracownik niemający miejsca zamieszkania w Polsce oraz świadczący pracę z terytorium Czech będzie osiągał dochody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przedmiotowe dochody nie będą zatem podlegały opodatkowaniu w Polsce i w konsekwencji Spółka nie będzie miała z tego tytułu obowiązku obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy, ani obowiązku sporządzania i przekazywania informacji, o których mowa w pytaniu zadanym we wniosku, tj. informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 czy informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez osoby fizyczne niemające w Polsce miejsca zamieszkania IFT-1/IFT-1R. Pracownikowi będzie przekazywana jedynie informacja o dochodach w formie zaświadczenia na formularzu sporządzonym przez Spółkę.

Spółka wskazuje, że istnieją interpretacje indywidualne potwierdzające poprawność rozumienia ww. kwestii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Na podstawie art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Obowiązki płatnika z tytułu wypłaty wynagrodzeń m.in. ze stosunku pracy zostały uregulowane w art. 31 i art. 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z treści art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 38 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych (art. 39 ust. 1 ustawy).

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w punktach przyjmowania zakładów wzajemnych zlokalizowanych na terenie całego kraju. Jednakże Spółka zamierza zawrzeć stosunek pracy (na podstawie umowy o pracę) z osobą posiadającą obywatelstwo czeskie i będącą rezydentem podatkowym w Czechach. Świadczona praca przez Pracownika wykonywana będzie w formie telepracy w wymiarze 1/8 etatu na rzecz Spółki. Miejscem wykonywania pracy będą Czechy (miejscowość, w której Pracownik ma miejsce pracy oraz zamieszkania). Rezultaty pracy będą przekazywane Polskiej Spółce w formie elektronicznej za pomocą poczty e-mail lub telefonicznie. Pracownik będzie także cały czas zatrudniony na podstawie umowy o pracę w Czechach u czeskiego pracodawcy, na rzecz którego będzie świadczył pracę w miejscu prowadzenia działalności przez Czeskiego Pracodawcę, tj. w Czechach. Pracownik, przed zatrudnieniem u Wnioskodawcy, uzyska zgodę od Czeskiego Pracodawcy na podjęcie pracy w wymiarze 1/8 etatu w Polskiej Spółce. Praca wykonywana na rzecz Wnioskodawcy będzie co do zasady tożsama z pracą wykonywaną (także na podstawie umowy o pracę) na rzecz czeskiego pracodawcy. Miejsce faktycznego zamieszkania Pracownika będzie znajdować się w Czechach (jest rezydentem podatkowym w Czechach). Pracownik zamierza na stałe pozostawać w Czechach. Oprócz dochodów z tytułu wykonywania w przyszłości telepracy na rzecz Wnioskodawcy Pracownik nie będzie uzyskiwał żadnych innych dochodów w Polsce. W umowie o pracę z Pracownikiem jako miejsce pracy wskazane zostanie jego miejsce zamieszkania w Czechach. Praca wykonywana będzie w formie telepracy z miejsca zamieszkania Pracownika. Pracownik Wnioskodawcy będzie przebywał w Czechach powyżej 183 dni w roku podatkowym. Centrum interesów osobistych i gospodarczych pracownika, rozumiane jako ośrodek interesów życiowych, znajduje się w Czechach. W związku z zawartą umową o pracę Pracownik Spółki nie będzie w ogóle przebywał w Polsce. Charakter świadczonej przez Pracownika pracy nie będzie wymagał jego osobistej obecności w siedzibie Spółki, ani też w ogóle w Polsce. Wyniki pracy przekazywane będą polskiemu pracodawcy – jak wskazano powyżej – drogą elektroniczną.

W celu ustalenia, w którym kraju podlegają opodatkowaniu dochody uzyskiwane przez Pracownika Wnioskodawcy należy poddać analizie przepisy umowy sporządzonej w Warszawie dnia 13 września 2011 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2012 r., poz. 991 z późn. zm.).

Zgodnie z postanowieniami art. 4 ust. 1 ww. umowy w rozumieniu niniejszej Umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce faktycznego zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną lub organy władz lokalnych. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód, jaki osiąga ze źródeł położonych w tym Państwie.

W myśl art. 14 ust. 1 umowy z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17 i 18, wynagrodzenia, pensje oraz inne podobne świadczenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Zatem z treści art. 14 ust. 1 umowy wynika, że wynagrodzenia osób mających miejsce zamieszkania w Czechach, których praca wykonywana jest na terytorium Czech, podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, tj. w Czechach.

Należy zwrócić również uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie zatem z Komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (pkt 1) w zakresie art. 14 ust. 1, ustalającym ogólną zasadę w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu pracy najemnej, z wyjątkiem emerytur, taki dochód podlega opodatkowaniu w państwie, w którym praca jest rzeczywiście wykonywana. Praca jest wykonywana w miejscu, w którym osoba fizycznie przebywa, gdy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie.

Miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania, uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

W związku z wypłatą przez Wnioskodawcę wynagrodzenia Pracownikowi mającemu miejsce zamieszkania w Republice Czeskiej (będącego rezydentem podatkowym Czech) i wykonującemu w Republice Czeskiej na rzecz Wnioskodawcy telepracę na podstawie umowy o pracę, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do potrącania i odprowadzania do właściwego urzędu skarbowego zaliczek na podatek dochodowy od wynagrodzeń wypłaconych Pracownikowi, pomimo że wypłata następuje przez Wnioskodawcę jako pracodawcę mającego siedzibę na terenie Polski. Przedmiotowe dochody nie będą bowiem podlegały opodatkowaniu w Polsce i w konsekwencji Spółka nie będzie miała z tego tytułu obowiązku obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy. Spółka nie będzie miała również obowiązku sporządzania i przekazywania informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11 czy informacji o wysokości przychodu (dochodu) uzyskanego przez osoby fizyczne nie mające w Polsce miejsca zamieszkania IFT-1/IFT-1R.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/